Sanne in Leon - Volcano boarding

Op vrijdag 8 maart nam ik samen met Marjorie en Yvonne de bus naar León. Na een zeer lange rit van ongeveer 4 uur en een vermoedelijk laat-opgekomen-kater-accidentje van Marjorie later kwamen we ’s avonds aan in deze grote stad. Omdat wandelen in het donker en zeker en vast als lid van het vrouwelijke geslacht geen goed idee is in Nicaragua besloten we een taxi te nemen die ons tot aan hostel Big Foot bracht. Dit is een groot hostel waar slaapplaats is voor ongeveer 80 personen. Naast een aantal privé-kamers kan je er vooral terecht in een dormroom voor $7 per nacht. Ondanks de grootte van het hostel was het een rustgevende omgeving mede door de aanwezigheid van een klein zwembadje en leuke inrichting. Bovendien is het een ideale plaats om andere reizigers met hun verhalen te ontmoeten.

Zaterdagvoormiddag trokken we met z’n drieën de stad in. León ligt aan de rivier de Chiquito, negentig kilometer ten noordwesten van de Nicaraguaanse hoofdstad Managua. In de stad vindt je talrijke religieuze bouwwerken. Bijna iedere kerk heeft een andere bouwstijl en een ander kleurenpatroon die vooral een weerspiegeling zijn van de koloniale tijd. De kathedraal van León is de grootste van Midden-Amerika en biedt vanaf het dak een mooi uitzicht over de stad. Maar ook de Calvario Kerk, de Laborío Kerk en La Recolección zijn alleen al om hun uiterlijk de moeite waard.

Daarnaast is León het intellectuele centrum van Nicaragua met haar beroemde universiteit, ooit de belangrijkste van Midden-Amerika. De universiteit is opgericht in 1812 en werd lange tijd gezien als een broedplaats van revolutionaire ideeën, gericht tegen het dictatoriale regime.

Ondanks dat León duidelijk een cultureel, religieus en intellectueel hart heeft waarvan de sporen vandaag de dag nog goed tastbaar zijn, heeft de stad voor mij persoonlijk minder charme dan Granada. Toch was het zeker de moeite waard om een bezoekje te brengen aan León.

Vlakbij León bevindt zich de Gordel van Maribios, een verzamelplaats van actieve en inactieve vulkanen. De vulkanische activiteit in de buurt van León zorgt voor verschillende activiteiten en bezienswaardigheden. Wij besloten om zaterdagnamiddag via de organisatie van Big Foot te gaan volcano boarden op de Cerro Negro. De Cerro Negro (Zwarte heuvel) is een zeer jonge vulkaan in Nicaragua, met een hoogte van 675 m. De vulkaan is ontstaan in 1850 en bestaat uit een eenvoudige vulkaankegel die door zijn zwarte kleur sterk contrasteert met de omliggende heuvels. Sinds zijn ontstaan is de vulkaan regelmatig actief geweest. Opvallend is dat de top van de vulkaan alleen as uitstoot, terwijl er lava vrijkomt uit breuklijnen bij de basis. De meest recente eruptie vond plaats in 1999. In 2004 was er zeer sterke seismische activiteit maar volgde er geen uitbarsting.

Na een rit met de truck van ongeveer een uur, arriveerden we onderaan de basis van de vulkaan. Het zicht op de zwarte, steile heuvel wetende dat we deze een uur later zouden afglijden met een board zorgde voor de nodige adrenaline. Echter voor het zover was, moesten we eerst de vulkaan beklimmen. De 45 minuten durende wandeling naar de top was best uitdagend door de hitte en het materiaal dat we mee naar boven moesten dragen. Soms hadden we het geluk dat we ons board als windvanger konden gebruiken waardoor we letterlijk de vulkaan opgeblazen werden. Eens aangekomen op de top werden we beloond met een prachtig uitzicht over de kleurrijke omgeving van de Cerro Negro.

Bijsturen met je voeten, achteruit leunen als je sneller wilt gaan, vermijden dat je crasht,... waren de instructies die we kregen over het volcano boarden. Na deze technische uitleg was het eindelijk zover, eindelijk aan ons! Allen gehuld in een oranje overal, een veiligheidsbril op het hoofd en ons board in de hand sloten we aan in de rij om één voor één de vulkaan af te boarden. Niet wetende wat me precies te wachten stond, ging ik op mijn board zitten en duwde mezelf in gang. Wat volgde was een super ervaring! Af en toe wat bijsturen, proberen sneller en sneller te gaan, proeven dat je steentjes aan het eten bent, voelen dat crashen soms heel dichtbij was... Ongeveer na een minuut stond ik terug aan de basis van de vulkaan. Verdorie slechts 29 km/h (het dagrecord was 61 km/h), ik had sneller kunnen en willen gaan! Jammer genoeg geen tijd voor een tweede poging.

Op de weg terug werden we “getrakteerd” op een bier met een koekje, een paar rake klappen van takken tegen het hoofd, koeien die plots in het midden van de weg stonden en kindjes die vol enthousiasme naar ons zwaaiden. Het volcano boarden is zeker en vast een aanrader voor iedereen!